Buddyzm i sztuka są wzajemnie ze sobą powiązane. Buddyjska nauka od starożytności była symbolizowana przez Buddę, istotę wolną od wszelkich ograniczeń. Mandala Trzynastu Buddów ukazuje w rzeczywistości trzynaście aspektów jednego Buddy, który jest Pustką. W ikonografii japońskiego buddyzmu owymi trzynastoma Buddami są: Fudo Myoo, Shaka Nyorai, Monju Bosatsu, Fugen Bosatsu, Jizo Bosatsu, Miroku Bosatsu, Yakushi Nyorai, Kanzeon Bosatsu, Seishi Bosatsu, Amida Nyorai, Ashuku Nyorai, Dainichi Nyorai i Kokuzo Bosatsu. Każdy z Buddów ma swój specyficzny mistrzyny werset (dharani), często uważany za kwintesencję buddyjskiej sutry. Zapisywane jest to pismem siddham (po japońsku bonji), rodzajem starożytnego sanskrytu używanym wyłącznie do celów sakralnych, który w VIII wieku przeniesiony został do Japonii z Indii poprzez Chiny, przez ezoteryczne tradycje buddyzmu tendai i shingon. W Japonii sztuka kaligrafii bonji osiągnęła swój zenit i wpłynęła na wiele innych buddyjskich tradycji. Ewa Hadydon

Ewa Hadydon (buddyjskie imię Myoshin) urodziła się w 1951 roku we Wrocławiu. W 1974 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Brała udział w różnych wystawach w Polsce i za granicą. W 1981 roku rozpoczęła praktykę zazen. W 1986 roku po raz pierwszy przyjechała do Japonii, gdzie poślubiła kapłana zen Nyogena Nowaka. W 1989 roku powtórnie wyjechała do Japonii gdzie rozpoczęła praktykę zazen, pod kierunkiem Harady Tangena Roshiego, opata świątyni Bukkokuji w prefekturze Obama, którą kontynuowała nieprzerwanie do kwietnia 2012 roku kiedy to Roshi z powodów zdrowotnych i podeszłego wieku zaprzestał nauczania. Mieszkając w Japonii Ewa zainteresowała się buddyjską sztuką. Szczególne wrażenie wywarły na niej twarze buddyjskich posągów w świątyniach Kioto i Nary oraz sztuka kaligrafii starożytnego hinduskiego skryptu siddham (jap. bonji) , który z Indii poprzez Chiny a także poprzez Szlak Jedwabny trafił do Japonii, gdzie stal się rodzajem sakralnego pisma służącego do zapisywania mantr oraz dharani i rozwinął się w niezwykle wyrafinowaną formę kaligrafii. Spotkanie ze zmarłym Tokuyama Kijunem w 1992 roku, jednym z największych artystów i kaligrafów siddham, od którego Ewa Hadydon otrzymała szereg rad, zachęt a także ważnych tekstów, sprawił, ze na jej obrazach coraz częściej zaczęły pojawiać się kaligrafie siddham, którymi zapisywała dharani i mantry. W 1992 - 93 otrzymała stypendium Międzynarodowego Stowarzyszenia Kultury Buddyjskiej w Kioto (International Association of Buddhist Culture in Kyoto) na studiowanie buddyjskich posągów Kyoto i Nara. W 2006 roku po paruletnich studiach Ewa Hadydon otrzymała formalny przekaz (jap. denju) siddham w tradycji buddyjskiej szkoły tendai od Mistrza Goto Nindena, opata świątyni Shosoin w Yamadera, jednego z głównych nauczycieli siddham w szkole tendai. Od 1989 roku mieszka w Sendai. Członek ZPAP.

Ważniejsze wystawy:

• Galeria Kahoku Shimpo, Sendai (1992, 1995)
• Muzeum Historyczne w Sendai (1994, 1997)
• Galeria Fuga-no Kuni, Yamadera (1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014)
• Osaki West Gallery, Tokyo (1996)
• Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej "Manggha" w Krakowie (1998)
• Nasu Royal Museum of Art (1999)
• Basui Gallery, Sendai (2001)
• Galeria "JaPtak", Wrocław (2001)
• Muzeum Shimady, Kumamoto, (2009)
• Galeria Gardzienice, Lublin (2011)
• Kwan Yin Chan Lin Zen Meditation Center, Singapur (2013)
• Świątynia Kozenji, Sendai (2015, 2016, 2017)
• Galeria Miejska we Wrocławiu (2018)
• Świątynia Daisho-in, Miyajima, Prefektura Hiroshima (2022)